Si Inday, tahimik at masipag, ay laging gising bago pa sumikat ang araw. Sa malaking bahay ng mga Don, siya ang pinaka-pinagkakatiwalaan. Pero sa likod ng bawat lutong sinigang at planchadong barong, may tinatagong init na matagal nang bumabalong.<br>Tuwing gabi, matapos ang lahat ay matulog, dumadalaw si Sir. Hindi ito usapang amo at katulong—ito'y lihim na walang pangalan, kasunduan ng katawan at bulong.<br>“Inday…” ang palaging bungad ni Sir, habang pinipisil ang kanyang balikat sa madilim na kusina. At sa bawat gabi, may ritwal silang inuulit—mga halik sa leeg, mga daing sa pagitan ng kawali at palanggana.<br>Hanggang sa isang gabing mas mapusok, mas marahas ang ulan sa labas. Hindi na sila umabot sa kwarto. Doon mismo sa sahig ng kusina, sa gitna ng malamig na simoy, bumigay ang lahat.<br>Pagkatapos, tahimik muli. Si Inday ay nakapikit, hinihingal, habang ang kanyang mukha ay tila sining—basang-basa ng pawis, ulan, at ng mga bakas ng gabi.